ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΌΣ ΑΓΏΝΑΣ 1870-1908(Πηγη tamystikatoubaltou.blogspot.com αξιζει να το δειτε)

Αυτό το κείμενο γράφεται, πρώτον, για να τιμήσουμε αυτά τα ξεχασμένα παλικάρια, περισσότεροι από 2.000 σας πληροφορώ, τους λεγόμενους Μακεδονομάχους, που ήρθανε από όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδος μας, την Αθήνα, Κρήτη, Πελοπόννησο, Βόρειο Ήπειρο, την Θεσσαλία, τη Θράκη ακόμα και από την Κύπρο και την μακρινή Αμερική, υπήρξανε ομογενείς, που στο προσκλητήριο της Μακεδονίας μας, έδωσαν το βροντερό τους παρών.

 Ενώ φυσικά οι γηγενείς, ντόπιοι Μακεδόνες δεν θα μπορούσανε να απουσιάζουνε από αυτό το προσκλητήριο και  θυσιάστηκαν, όχι για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, αλλά για να προετοιμάσουνε το δρόμο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, επομένως η θυσία τους και ο τιτάνιος αγώνας τους, πρέπει να μας συγκινεί ακόμα περισσότερο. Και να μας προβληματίζει και όχι να βλέπουνε τους Σκοπιανούς ξεδιάντροπα να διασχίζουνε τον περιφερειακό δρόμο της Θεσσαλονίκης, με το προκλητικό ΜΚ, ενώ εμείς να σφυρίζουμε αδιάφορα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, εύχομαι εσάς στο τελωνείο των Ευζώνων που τους αφήνετε να εισέρχονται στη χώρα μας με το ΜΚ, να σας διώξουνε από τη θέση που κατέχετε. Αφού στην πατρίδα μας δεν προσφέρετε καμία μα καμιά υπηρεσία, κοιτάτε μονάχα το ρολόι, να περάσει η ώρα, για να φύγετε. Μην τους επιτρέπετε να μπαίνουνε στην Ελλάδα με το  ΜΚ, να το κρύβετε με μαύρη ταινία και εάν δεν συμμορφώνονται, να επιστρέφουνε στη χώρα τους, ως ανεπιθύμητοι, η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, ο καθένας να κάνει ότι του γουστάρει.

 Δεύτερον, προς όλους εμάς, που αυτήν τη στιγμή καθόμαστε στην καφετέρια ή στον καναπέ του σπιτιού μας, έχουμε όλοι μας, τα χιλιάδες προβλήματα που μας απασχολούνε, το ενστερνίζομαι,  αλλά δεν θα πρέπει ποτέ μα ποτέ, να σταματήσουμε να έχουμε πρότυπα κάποιους ήρωες Μακεδονομάχους, που άφησαν την ζεστασιά του σπιτιού τους στη Αθήνα, ενώ  ήρθανε και έχυσαν το αθώο και τίμιο αίμα του, για σένα πολίτη-κάτοικε της Καστοριάς, Φλώρινας και της κάθε Καστοριάς και Φλώρινας, όπως ο Παύλος Μελάς και ο Σαράντος Αγαπηνός από τους Γαργαλιάνους του νομού Μεσσηνίας, ο λεγόμενος Τέλλος Άγρας, που για ένα χρόνο τον έτρωγαν οι βδέλλες και η ελονοσία στο βάλτο των Γιαννιτσών το 1906-07, η υγρασία , αφού εάν κοιμότανε, το έπραττε μέσα στις καλύβες που στηριζόντουσαν στα έλη του βάλτου. Επομένως υπερβολική υγρασία, μέσα σε μια βαλτώδη λίμνη, ενώ οι Βούλγαροι καιροφυλακτούσανε ανά πάσα ώρα και στιγμή να τον σκοτώσουνε, όπως και το κατάφεραν στις 7 Ιουνίου του 1907, μετά όμως από προδοσία και κουτοπονηριά.

Το 1870 λοιπόν, η Βουλγαρική εκκλησία καταφέρνει να αποσκιρτήσει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως, φτιάχνει τη λεγόμενη εξαρχία. Άρα από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει η επίσημη αντιπαράθεση των Βουλγάρων και των Ελλήνων στο χώρο της Οθωμανικής Μακεδονίας, αφού από το 1430 την Θεσσαλονίκη την κατέχουνε οι Οθωμανοί-Τούρκοι. Στην αρχή όλα τα χριστιανικά έθνη το Ελληνικό, το Βουλγάρικο και το Σερβικό, αλήθεια το δήθεν [μακεδονικό, των Σκοπίων που ήτανε εκείνη την περίοδο; Απλούστατα κρύφτηκε πίσω από τους Βουλγάρους, αφού είναι Βούλγαροι] που βρισκόντουσαν κάτω από την Οθωμανική εξουσία, τα εκπροσωπούσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.

Μετά την φυγή των Βουλγάρων σχισματικών και ιδρύοντας την εξαρχία τους, που ποτέ όμως δεν τους την αναγνώρισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, ο όρος Εξαρχικός ισοδυναμούσε με τον Βούλγαρο και ο όρος Πατριαρχικός με τον Έλληνα. Φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις των υπόδουλων χριστιανών, φυσικά τον Τούρκο τον συνέφερε αυτή η διχόνοια, αφού η κόντρα των Ελλήνων με τους Βουλγάρους, ασφαλώς και τους εξασθενούσε και τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, έτσι ο κατακτητής Τούρκος δεν θα χρειαζότανε να δράση, τους άφηνε να αλληλοεξοντώνονται και όποιος έπαιρνε το πάνω χέρι, ύστερα έπεφτε το ξίφος τους ισλάμ και τον συμμόρφωνε καταλλήλως.

Το 1877-78 ξεσπά ένας ακόμα πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Ρώσοι νικάνε και φτάνουνε μέχρι τα προάστια της Κωνσταντινούπολης και υπογράφεται άρον άρον, η περιβόητη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου στις 3 Μαρτίου του 1878, που περιελάβανε την μεγάλη Βουλγαρία, όλοι την Μακεδονία δυτική και ανατολική, εκτός της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, την άφηναν στους Τούρκους. Δηλαδή από Οχρίδα, Μοναστήρι, Καστοριά, Έδεσσα, Κοζάνη, Κατερίνη, Σέρρες, Καβάλα, Ξάνθη, Ορεστιάδα, Αλεξανδρούπολη, Αδριανούπολη, μαζί φυσικά και η επαρχία της Ανατολικής Ρωμυλίας, τα εισέπραττε όλα  η εξαρχική Βουλγαρία, το όνειρο της γινότανε πραγματικότητα, αφού έφτανε στις θερμές θάλασσες του Αιγαίου Πελάγους. 

Ο Ελληνισμός αντέδρασε, οι Ρώσοι απάντησαν πως ο νικηφόρος πόλεμος που πραγματοποιήσαμε διεξήχθη όχι για εσάς τους Έλληνες, αλλά για τους σλάβους των Βαλκανίων τους Βούλγαρους. Μετά όμως από 3 μήνες, οι μεγάλες δυνάμεις Πρωσία με τον Καγκελάριο τον Βίσμαρκ, όπως επίσης και της Αυστροουγγαρία μαζί και η Αγγλία, Γαλλία ακυρώνουνε την επαίσχυντη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, με την πολύ πιο δίκαιη συνθήκη του Βερολίνου , που για πρώτη φορά αναγνωρίζεται  αυτόνομη επαρχία, η Ελληνικότατη ΑΝΑΤΟΛΙΚΉ ΡΩΜΥΛΊΑ, ο όρους Ρούμ και Ελλή τον έλεγαν οι Οθωμανοί-Τούρκοι, η γη των Ρωμιών η γη των Ελλήνων, ενώ η Βουλγαρία για πρώτη φορά αναγνώρισε τον ονομασία Ανατολική Ρωμυλία, ενώ όλα τα εδάφη της Μακεδονίας τα ξαναέπαιρναν οι Οθωμανοί, έτσι σώθηκε από γενικευμένη καταστροφή η καταρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το 1881 οι μεγάλες δυνάμεις μας παραχωρούνε την περιοχή της Θεσσαλίας και την Άρτα, έτσι λίγο για να μας χρυσώσουνε το χάπι, αφού το 1878 επαναστατικά Ελληνικά σώματα ξεσηκώθηκαν στον Όλυμπο και ειδικότερα στο Λιτόχωρο, όπου ανακήρυξαν την ένωση τους με την Ελλάδα και όπως ήτανε φυσικό επακόλουθο πνίγηκαν στο αίμα, με πρωτεργάτη τον Τσάμη Καρατάσο και τον μητροπολίτη Κίτρους και Πιερίας.

Το 1885 στις 18 Σεπτεμβρίου οι Βούλγαροι Κομιτατζήδες πραξικοπηματικά , καταλαμβάνουνε την αυτόνομη επαρχία της Ανατολικής Ρωμυλίας που κατά κόρον κατοικούσε Ελληνικός πληθυσμός, με Ορθόδοξα ήθη και έθιμα και φυσικά ανήκε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Η ΕΛΛΆΣ θα προκηρύξει επιστράτευση, για την παράνομη και άδικη  προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας στη Βουλγαρία, για 8 μήνες η πατρίδα μας η Ελλάδα είχε επιστρατευμένα τα παιδιά της για της αρπαγή της Ανατολικής Ρωμυλίας στους Βούλγαρους. Στις 9/5/ 1886 στα σύνορα τα Ελληνοτουρκικά στη Μελούνα, ξεσπούνε ταραχές μεταξύ του Ελληνικού στρατού και του Τουρκικού, αλλά μεσολάβησαν οι δήθεν σύμμαχοι εκτός της Γαλλίας,  απέκλεισαν τα Ελληνικά παράλια, αφού η Ελληνική Κυβέρνηση αρνιότανε να διατάξει αποστράτευση. Έτσι στις 12/5/1886 συμβιβάστηκε με το μαχαίρι στο λαιμό και εγκατέλειψε τα σκλαβωμένα αδέρφια της, στην τύχη των Κομιτατζήδων και εξαρχικών Βουλγάρων, γιατί; Αφού για να ελευθερώσεις την Ανατολική Ρωμυλία, πρώτα θα πρέπει να περάσεις από την Μακεδονία και μετά στη Θράκη, που γεωγραφικά ανήκει η Ανατολική Ρωμυλία η αλλιώς Βόρεια Θράκη. Στις 6 Απριλίου είναι η ημέρα γενοκτονίας της Θράκης, σε ποιο σχολικό εγχειρίδιο έχετε διαβάσει για την Ελληνικότατη Ανατολική Ρωμυλία; Είπαμε εδώ πέρα σε αυτήν φιλόξενη ιστοσελίδα, με τίτλο τα ΜΥΣΤΙΚΆ ΤΟΥ ΒΆΛΤΟΥ , θα γίνεται το κρυφό σχολείο, μόνο που ο δάσκαλος δεν έχει τίποτα ιδιαίτερες γραμματικές γνώσεις, αφού οι γραμματιζούμενοι βλέπουνε συνωστισμούς στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922, βλέπε Ρεπούση που όμως την ψήφισες.

Το 1897 επέρχεται ο ατυχής Ελληνοτουρκικός πόλεμος για την ελευθερία της Κρήτης, αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε βαρύτατες πολεμικές αποζημιώσεις στους Οθωμανούς, ενώ στις πολεμικές αναμετρήσεις αναγκαστήκαμε και οπισθοχωρήσαμε μέχρι τη Λαμία και έτσι το γόητρο των ΕΛΛΉΝΩΝ αξιωματικών έπρεπε να αναπτερωθεί με το λεγόμενο Μακεδονικό Αγώνα.

Για να έρθουμε τώρα στο κυρίως θέμα μας, που είναι ο χώρος της ΜΑΚΕΔΟΝΊΑΣ ΜΑΣ. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο Ιωακείμ ο Γ, αναγκάζεται και στέλνει στις μητροπόλεις της σκλαβωμένης Μακεδονίας μας, από Τούρκους και Βουλγάρους νέους επισκόπους, πολύ μορφωμένους ώστε να αναπτερώσει το ηθικό των γηγενών Μακεδόνων που καθημερινά οι κομιτατζήδες το εξευτέλιζαν και βασάνιζαν, εάν δεν προσχωρούσανε στην εξαρχία της Βουλγαρίας. Αυτοί οι μητροπολίτες είχανε σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, που πληροφοριακά από το 1971 οι Τούρκοι την έχουνε κλειστεί και ήτανε μεταξύ 35 μέχρι 40 ετών νεότατοι. Η κορωνίδα όλων αυτών, υπήρξε ο Μητροπολίτης Καστοριάς ο Γερμανός Καραβαγγέλης 1900-07, τον ακολούθησαν ο Μητροπολίτης Δράμας, ο Χρυσόστομος Καλαφάτης ο μετέπειτα εθναπόστολος Μητροπολίτης Σμύρνης το 1922.

Άλλοι πολλοί δραστήριοι επίσκοποι, ήτανε ο Μητροπολίτης Κορυτσάς ο Φώτιος Καλπίδης, που βρήκε τραγικό τέλος από τους Κομιτατζήδες το 1906, επίσης ο Μητροπολίτης Μοναστηρίου Ιωακείμ  Φορόπουλος, ο Γρεβενών ο Αιμιλιανός το 1911 και αυτόν τον άξιο ιεράρχη οι κομιτατζήδες τον κατακρεούργησαν, αλλά δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης τον ηλικιωμένο Αλέξανδρο, αλλά με καρδιά εφήβου, αφού όλες οι εντολές, οδηγίες προερχόντουσαν από το προξενείο της Θεσσαλονίκης, με πρόξενο τον Ελληνόψυχο  Λάμπρο Κορομηλά. Ενώ στην περιοχή μας τον καιρό του Μακεδονικού Αγώνος είχαμε την τύχη να ιεραρχεί το ποίμνιο, ένας ευπατρίδης Επίσκοπος ο Μητροπολίτης Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας ο Στέφανος Δανιηλίδης.

Μακεδονομάχοι όπως, ο Παύλος Μελάς που στις 13 Οκτωβρίου του 1904 στο χωριό Στάτιστα στα Κορέστια, βρήκε τραγικό θάνατο από προδοσία του αρχικομιτατζή Μητρό Βλάχου, σήμερα το χωριό προς τιμήν του ονομάζεται Μελάς.

Πριν αναγκαστεί όμως ο Παύλος Μελάς να έρθει στη σκλαβωμένη και αιματοβαμμένη Μακεδονίας μας, από Τούρκους και Βουλγάρους, είχε προηγηθεί η ψευτοεπανάσταση των Βουλγάρων η λεγόμενη του Ίλιντεν του προφήτου Ηλία δηλαδή το 1903, ήθελαν οι κομιτατζήδες-Βούλγαροι, να δείξουνε στον έξω κόσμο, ότι μονάχα αυτοί υπάρχουνε στη Οθωμανική Μακεδονία και καταπιέζονται από τους Τούρκους δυνάστες. 22 χωριά έκαψαν οι Κομιτατζήδες στο πέρασμα τους και φυσικά την μανία των Τούρκων την πλήρωσαν και οι Ελληνικοί πληθυσμοί που στην συντριπτικοί τους πλειοψηφία κατοικούσανε στην Μακεδονία. Άρα τους  Έλληνες- Πατριαρχικούς, τους είχανε βάλει στη μέση, από της μία πλευρά οι Οθωμανοί-Τούρκοι ως εξουσία επάνω τους και από την άλλη, οι Βούλγαροι-κομιτατζήδες ως δήθεν αντάρτες εξαγριωμένοι και καλά αδικημένοι.

 Εκείνη λοιπόν την στιγμή έλαμψε το άστρο του Μητροπολίτη Καστοριάς του Γερμανού Καραβαγγέλη, αφού ενημέρωσε την Αθήνα, ότι εάν δεν έρθει βοήθεια από την ελεύθερη Ελλάδα μην περιμένετε η Μακεδονία να σωθεί από τους Κομιτατζήδες. Αλληλογραφούσε με τον ανθυπολοχαγό του Πυροβολικού τον Παύλο Μελά, όπου είχε πάρει μέρος στον ατυχή πόλεμο του 1897, ανήκε στην Εθνική Εταιρία, δηλαδή σε μία πατριωτική οργάνωση για την Ελευθερία της Μακεδονίας, που δημιουργήθηκε μέσα στο στράτευμα, από κατώτερους αξιωματικούς. Όταν η κυβέρνηση Θεοτόκη έμαθε για την οργάνωση αυτής της Εθνικής Εταιρίας αντέδρασε, αφού τα σημάδια του ατυχούς πολέμους του 1897 ήτανε ακόμα νωπά.

Έτσι την Εθνική Εταιρία την αντικατέστησε το Μακεδονικό κομιτάτο, με αρχηγό τον διευθυντή της εφημερίδας Εμπρός, τον Δημήτριο τον Καλαποθάκη, οι οποίοι έστελναν κρυφά οπλισμό στη σκλαβωμένη Μακεδονία μας. Το 1904 στις 28 του Αυγούστου, με καμιά 30αριά Μακεδονομάχους, οι μισοί περίπου κρητικοί, περνάει την Ελληνοτουρκική μεθόριο ο Παύλος Μελάς με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, από τα δύο του παιδιά, τον Μανώλη και τη Ζωή. Ήταν γόνος πλούσιας αριστοκρατικής οικογενείας, αφού μεγάλωσε στη Μασσαλία της Γαλλίας και ο πατέρας του, υπήρξανε Δήμαρχος της Αθήνας, ενώ ο πεθερές του, ο Στέφανος Δραγούμης, Υπουργός των Εξωτερικών και όμως τα άφησε όλα αυτά τα πλούτη και τη χλιδή για τα σκλαβωμένα αδέρφια του, της Μακεδονίας.

Μέχρι να σκοτωθεί ο Παύλος Μελάς στις 13 Οκτωβρίου του 1904, το πρόβλημα της Μακεδονίας από τους Κομιτατζήδες το γνώριζαν, κάποιοι λίγοι του Μακεδονικού Κομιτάτου, μετά τον θάνατο όμως του πρώτου Έλληνος Αξιωματικού του  στρατού,  έγινε σύμβολο για όλο το γένος των Ελλήνων. Καπετάνιοι άρχισαν να καταφθάνουνε από την ελεύθερη Ελλάδα κατά ομάδες. Τον Παύλο Μελά τον αντικατέστησε ο Γεώργιος Κατεχάκης από την Κρήτη ως ο καπετάν Ρούβας, τον Κατεχάκη ο Γεώργιος Τσόντος επίσης από της Κρήτη ως καπετάν Βάρδας.

Επίσης άλλος μεγάλος Μακεδονομάχος υπήρξε ο καπετάν Ακρίτας ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης από την Κύθνο, επίσης ο καπετάν Καψάλης ο Χρήστος Μπραντούνας από το Μεσολόγγι,  στις 18 Απριλίου του 1906 βρήκε τραγικό τέλος από τους Κομιτατζήδες-Βούλγαρους μέσα στη λίμνη των Γιαννιτσών.

Επικεφαλής της νότιας πλευράς της λίμνης υπήρξε ο ανθυποπίλαρχος του Πολεμικού Ναυτικού ο Δημήτριος Δεμέστιχας από την περιοχή της Μάνης, ως καπετάν Νικηφόρος , μαζί με τον Γεώργιο Σώρρο τον καπετάν Κάλλα ,και τον καπετάν Νικηφόρο τον Β, τον Λοχαγό τον Γεώργιο τον Παπαδόπουλο. Αλλά ας μην σας κουράζουμε τώρα με τα ονόματα των ηρώων Μακεδονομάχων, άλλωστε υπάρχει το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα ώστε να ενημερωθείτε καλύτερα.

Από τους γηγενείς Μακεδονομάχους που δεν ήξεραν σχεδόν καθόλου Ελληνικά, ενώ εκεί πάνω πατούσε η προπαγάνδα των Βουλγάρων, πρωτεργάτες ήτανε ο Γεώργιος Γιώτας, ως καπετάν Γκόνος που έδρασε στη λίμνη των Γιαννιτσών, ο καπετάν Κώτας από τη Ρούλια του νομού Φλωρίνης, όπου σήμερα το χωριό  φέρει το όνομα του, προς τιμήν του, αφού το 1905 τον απαγχόνισαν στις φυλακές του Μοναστηρίου οι Τούρκοι στις 26 Σεπτεμβρίου, παρόλο που τον είχανε για ένα χρόνο έγκλειστο και τον κοινωνούσε τα άχραντα μυστήρια ως διάκος τότε, ο μετέπειτα Πατριάρχης Αθηναγόρας. Ενώ όταν Έλληνες από την Μακεδονία πήγαιναν  στο Πατριαρχείο , πάντοτε ο Πατριάρχης τους ενθύμιζε τη θυσία και το μαρτυρικό τέλος του Μακεδονομάχου Κώτα. Ποιόν πρώτα να αναφέρουμε, τον Αντώνη τον Μίγγα που μαζί με τον ΆΓΡΑ στις 7 Ιουνίου του  1907,  τους κρέμασαν στο χωριό Βδέλοβο το σημερινό χωριό Άγρας, τον Παύλο Κύρου που μαζί με το Νταλίπη θυσιάστηκαν και αυτοί για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας ή μήπως τον Μητρούση. Όλα αυτά τα παλικάρια οι Βούλγαροι τους ονόμαζαν Γραικομανούς, δηλαδή φανατικούς ΈΛΛΗΝΕΣ, Θα ήτανε παράλειψη μας να ξεχάσουμε τον Βαγγέλη τον Στρεμπενιώτη που μαζί με τον καπετάν Κώτα υπήρξανε τα πρωτοπαλίκαρα του Μητροπολίτη Καστοριάς του Γερμανού Καραβαγγέλη.

Ο Μακεδονικός Αγώνας, επίσημα αρχίζει το 1904 μετά τον θάνατο του Παύλου του Μελά, τώρα, το 1906 οι Βούλγαροι κρατούσανε τους δικούς μας Έλληνες της Ανατολικής Ρωμυλίας στα χέρια τους, ως ομήρους, ενώ ξεκινάνε τον καλοκαίρι οι ανθελληνικοί διωγμοί εναντίον του Ελληνικού στοιχείου της περιοχής. Την μεγαλύτερη μανία την εισέπραξε η πόλη της Αγχιάλου στις 30 Ιουλίου του 1906, ένα νέο πογκρόμ είχε ξεκινήσει όπως τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη του 1955 και μία μικρότερη σε έκταση Σμύρνη του 1922, τα θύματα εκατοντάδες, σπίτια καμένα, εκκλησίες λεηλατημένες, όπως επίσης και τα Ελληνικά σχολεία, τα ίδια και στην Βάρνα, Μεσήμβρια, Σωζόπολη, Στενήμαχο, Καβακλή, ενώ η πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμυλίας η Φιλιππούπολη ξεκληρίστηκε μαζί και η Μητρόπολη της Αγίας Φωτεινής.

Ο Ίων Δραγούμης που τον Παύλο Μελά τον είχε γαμπρό, υπήρξε υποπρόξενος της Ελλάδος στο Μοναστήρι, αυτός, ο Γερμανός Καραβαγγέλης και ο Παύλος Μελάς ξεσήκωσαν της ανάλγητη κυβέρνηση των Αθηνών, για το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετώπιζε η ελληνικότατη Μακεδονία μας. Εάν τρέξουμε να σώσουμε την ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ ΜΑΣ, εμείς θα σωθούμε από την ΜΑΚΕΔΟΝΊΑ. Το 1908 τερματίζεται και επίσημα ο Περίφημος Μακεδονικός Αγώνας, με το κίνημα των Νεότουρκων, υποσχέθηκαν περισσότερα προνόμια στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, εάν συμμαχούσανε μαζί τους, αφού ο κοινός εχθρός τους, ήτανε ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ. Πράγματι, οι συνεχείς πόλεμοι μας είχανε εξασθενίσει και έτσι αποφασίσαμε να συμμαχήσουμε, αλλά αποδείχθηκαν πολύ πιο χειρότεροι, σκληρώτεροι από τον Σουλτάνο, αφού μέσα στους Νεότουρκους ήτανε ο σφαγέας του Ποντιακού Ελληνισμού και Μικρασιατικού μαζί και Θρακικού ο μισέλληνας Μουσταφά Κεμάλ.

Το 1912 ενώθηκαν όλα τα βαλκανικά κράτη, ώστε να εκδιώξουνε τους Οθωμανούς-Τούρκους από τα Βαλκάνια, ενώ μετέπειτα , όταν θα έρθει η ώρα της μοιρασιάς των εδαφών, θα δούμε. Επειδή οι Βαλκανικοί Πόλεμοι είναι άλλο κεφάλαιο, ας σταματήσουμε όμως εδώ καλύτερα.

Στην παλιά μου την φυλλάδα που την διάβασα ξανά, τέτοιο όνομα Ελλάδα δεν υπάρχει πουθενά. Ελλάδα σε αγαπώ, Ελλάδα είσαι μία, η Κύπρος είναι Ελληνική και η Μακεδονία.

Σαν τέτοια ώρα στο βουνό ο ΠΑΎΛΟΣ πληγωμένος, μέσα στο νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος, για σύρε Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου και φέρε μου κρύο νερό να πλεί νω την πληγή μου, σταλαγματιά το αίμα μου, για σε πατρίς το χύνω, για να έχεις δόξα και τιμή να λάμπεις σαν τον κρίνο, είναι η Ελλάδα μας μικρή, μικρή και ζουλεμένη, μα έχει λευτεριά πολύ, μέσα στο κλουβί δεν μπαίνει, ΠΑΎΛΟΣ ΜΕΛΆΣ και αν πέθανε, τα αδέρφια του και εάν ζήσουν, θα τρέξουνε όλοι μαζί για να τον αναστήσουν. Πηνελόπη Δέλτα, ΑΠΌ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ ΤΟΥ ΒΆΛΤΟΥ.