Την εκδήλωση άνοιξε η Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, Θεανώ Ζουρνατζίδου. Ακολούθησε μία ιστορική αναδρομή από τους μαθητές Γυμνασίου:
Μαρία Τεμπονέρα, Άννα Πέσιου, Γιάννη Ανδρεάδη, Σταυρούλα Πιτσόκα και Σοφία Σγουράκη, με συντονίστρια καθηγήτρια την Πρόεδρο του Σ.Φ.Β. Ν. Πέλλας, Παυλίδου Κάκια και έκλεισε με την προβολή της ταινίας του Μπέργκμαν «Το αλάτι της γης». Την εκδήλωση εμπλούτισαν με καλλιτεχνικό στίγμα ο Ανέστης Κιουρκτσίδης ερμηνεύοντας 3 τραγούδια στο πνεύμα του εργατικού αγώνα και η Βούλα Αργυράκη που ερμήνευσε το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» και απήγγειλε δύο ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη.
Οι μαθητές, αν και ως παιδιά δεν είχαν το ταμπεραμέντο του έμπειρου ομιλητή και κυρίως δεν έχουν βιώσει τα γεγονότα που εξιστόρησαν, επιλέχθηκαν ακριβώς επειδή είναι οι μοναδικοί κληρονόμοι του σήμερα. Οι νομοθεσίες, οι διατάξεις, τα ψιλά και κεφαλαία γράμματα των μνημονίων θα εφαρμοστούν πλήρως όταν αυτά τα παιδιά – τα παιδιά μας- θα έχουν βγει στην αγορά εργασίας. Τότε θα συνειδητοποιήσουν τη δύναμη των γεγονότων που δυστυχώς επαναλαμβάνονται με την ανοχή μας. Τα παιδιά μάς υπενθύμισαν πως ενόψει των νέων διατάξεων που αναμένονται για το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό, τα νέα μισθολόγια, τις προσωρινές προσωπικές διαφορές που δίνουν την ψευδαίσθηση της αύξησης, την ακρίβεια που ενισχύεται καθώς φτωχαίνει η τσέπη του εργαζόμενου, ενόψει όλων αυτών, είναι καιρός να αντιδράσουμε δυναμικά, περισώζοντας τα εργασιακά δικαιώματα που δικαιούνται να κληρονομήσουν τα παιδιά.
Εισαγωγικά η Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου, Θεανώ Ζουρνατζίδου, ανέφερε:
«Από το 1886 στο ΣΙΚΑΓΟ και τη μεγάλη απεργία που βάφτηκε στο αίμα με κύριο σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση ,8 ώρες ύπνο» , πέρασαν πολλές πρωτομαγιές, που στο πέρασμα των χρονών πολλές από αυτές ξαναβαφτήκαν από το αίμα των εργατών.
Οι αγώνες της εργατικής τάξης για μια καλύτερη ζωή, για δημοκρατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στην Ελλάδα ξεκινούν από την δεκαετία του 1870 από την πρώτη απεργία που ξέσπασε στην Σύρο και φτάνουν μέχρι τις πρόσφατες κινητοποίησης ενάντια στα μνημόνια.
Το εργατικό κίνημα έχει δώσει δια πυρός και σιδήρου τεράστιες μάχες και με θυσίες έχει καταφέρει μεγάλες νίκες αναβιβάζοντας την πολιτική και κοινωνική θέση των εργαζομένων σε επίπεδα τέτοια που φάνταζαν ακατόρθωτα για εκείνες τις πρώτες γενιές των εργατών /τριων στην Ελλάδα. Σήμερα όμως, μετά τα 6 χρόνια εφαρμογής των μνημονικών πολιτικών, οι εργαζόμενοι ζουν την βαρβαρότητα της πιο σκληρής επίθεσης του κεφαλαίου, που θέλει να πάρει την ιστορική ρεβάνς, να μηδενίσει το κοντέρ των κατακτήσεων και να επαναφέρει τους εργαζόμενους στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα….
η αντεπίθεση της εργατικής τάξης και συνδικαλιστικού κινήματος προϋποθέτει και την ιστορική γνώση
Το παρόν δεν είναι αποκομμένο από το παρελθόν !
Οι σημερινοί αγώνες εμπνέονται και συνδέονται με τους παλαιότερους! και η εργατική πρωτομαγιά όσο και αν κάποιοι θέλουν να την παραχαράξουν, να την μετατρέψουν σε μέρα των λουλουδιών για μας εξακολουθεί να είναι μέρα αγώνων και διεκδικήσεων, είναι ημέρα ορόσημο και αφετηρία για να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας….»
Ένας από τους προβληματισμούς που γέννησε η αναφορά των μαθητών στα ιστορικά γεγονότα είχε απόρροια την Πρωτομαγιά του 1894, όταν ο Σταύρος Καλλέργης εκφώνησε το ψήφισμα των εργατών απευθείας μέσα στη Βουλή. Το ψήφισμα ακολουθεί και το ερώτημα είναι «Πόσο διαφέρουν τα αιτήματα των εργαζομένων από τότε στο σήμερα;…»
Στα ίδια μέρη – δυστυχώς- θα ξαναβρεθούμε…;
Ψήφισμα Καλλέργη:
* Την Κυριακήν να κλείωνται τα καταστήματα καθ’ όλην την ημέραν και οι εργάται να αναπαύωνται.
* Οι εργάται να εργάζωνται επί 8 ώρας την ημέραν και να απαγορευθή η εργασία εις τους ανήλικους.
* Να απονέμεται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανίκανους προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
* Να καταργηθώσιν οι θανατικαί εκτελέσεις.
* Να καταργηθή η δια χρέη προσωπική κράτησις
Τα παιδιά έκλεισαν το πρώτο μέρος της εκδήλωσης με τις παρακάτω ερωτήσεις προς το κοινό, μα κυρίως προς όλους τους ενήλικες αυτής της χώρας, που περιμένουν απάντηση από τον καθένα μας:
Θα μείνετε θεατές ή όχι;
Αυτά τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα θα αφήσετε κληρονομιά σε μας, τη νέα γενιά;
Μία περιουσία γεμάτη χρέη και απώλειες;...
Μία ηττημένη σύγχρονη ιστορία;
Σε λίγο Ξημερώνει Πρωτομαγιά, 2016.
Μία αξιοπρεπή απάντηση στα ερωτήματα των παιδιών έδωσε ο στίχος του Πάνου Φαλάρα από το τραγούδι «Τώρα τώρα» του 1978, που στην εκδήλωση ερμήνευσε ο Ανέστης Κιουρκτσίδης:
Όπως και να ’ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά, έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά. Όσα γραφτά κι αν θα κάψουν, στο φως δεν βάζουν φωτιά. Όσες αλήθειες κι αν θάψουν, λεύτερη μένει η καρδιά. Όπως και να ’ναι τούτη η γη, θα ’μαι στην πρώτη τη γραμμή, όπως και τώρα, τώρα, τώρα που είναι δίσεκτοι οι καιροί.
Ραντεβού στις απεργίες που θ’ ακολουθήσουν, με το βλέμμα μας στραμμένο στην 48ωρη απεργία που ψηφίστηκε από όλα τα σωματεία με την κατάθεση του ψηφίσματος για ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό.
