Η Ποίηση δεν είναι μία πολυτέλεια για λίγους, είναι ένα κίνητρο βαθιάς σκέψης που αναπτύσσει την κριτική σκέψη του αναγνώστη. Τα κίνητρα που έδωσε η Σοφία, έβαλαν τους προσκεκλημένους σε τροχιά προβληματισμού και κυρίως τους ενήλικες σε τροχιά απολογισμού - μιας και είμαστε στην εκπνοή του 2016- για όσα παραδίδουν στα χέρια της νέας γενιάς.
Η Σοφία, μέσα από την διακριτική φυσική της παρουσία, φέρει έναν γλυκά αιχμηρό λόγο που κάλλιστα μπορεί να εκπροσωπήσει μία ολόκληρη γενιά νέων που καταδικάζει τα κακώς κείμενα που κληρονόμησε. Μπροστά σ’ αυτή τη φωνή εμείς οι μεγαλύτεροι ας σταματήσουμε το θόρυβο που προκαλούμε, με όλα όσα καταπιανόμαστε, για να ακούσουμε με προσοχή και εμβάθυνση.
Τον ποιητικό λόγο της Σοφίας Μιμιλίδου σχολίασε η Τόνια Παπαδάκη, Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από όσα ειπώθηκαν:
«Μέσα λοιπόν από τον ποιητικό λόγο της Σοφίας Μιμιλίδου καταγγέλλεται το ψέμα, η υποκρισία, η αδικία, η προδοσία, η ειρωνεία, η σοβαροφάνεια σε όλους τους τομείς, η διάψευση ελπίδων και προσδοκιών των νέων ανθρώπων, η απώλεια σκοπού και προσανατολισμού , η απώλεια νοήματος στις λέξεις και στα πράγματα, η λήψη αποφάσεων των ισχυρών για τους λαούς αλλά και η ανθρώπινη απουσία. Έντονα προβληματισμένη η ποιήτρια για την κατάσταση της εποχής της και της κοινωνίας στην οποία ζει. Η καθημερινότητα είναι η πηγή της ποιητικής έμπνευσης μέσα από την οποία αντλεί τα θέματά της. Βυθίζεται σε θέματα σκληρά και απογυμνώνει τα πράγματα έτσι, ώστε να παρουσιάσει την πραγματική όψη της ζωής. Προβάλλει την απανθρωπιά με ρεαλισμό και με μια διάθεση ανατρεπτική. Αναφέρεται στην οικονομική κρίση και στις σχέσεις εξουσίας στο πλαίσιο της σημερινής Ευρώπης, στην έννοια της σύγχρονης δημοκρατίας, στην κατάρρευση των ιδεολογιών και στα θύματα της προσφυγιάς, όπως ο μικρός Aylan χωρίς όμως να παραλείπει να αναφερθεί στους ανώνυμους ήρωες, αυτούς που παραμένουν Δεσμώτες της τιμής, όπως αυτοί που θυσιάστηκαν στα Καλάβρυτα το 1943.
Ύφος λιτό, γυμνό και απέριττο χαρακτηρίζει τα ποιήματα της συλλογής. Λέξεις καθημερινές που συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο που να ηλεκτρίζουν, που να ξαφνιάζουν ευχάριστα τον αναγνώστη. Σε έναν ελεύθερο στίχο η Σοφία δοκιμάζει τη δύναμη των λέξεων σε νέους συνδυασμούς. Λέξεις οικείες, καθημερινές που ανανοηματοδοτούνται.
Εικόνες οπτικές και ακουστικές, ρεαλιστικές και υπερφυσικές ή ονειρικές συνθέτουν ένα παζλ συναισθημάτων και σκέψεων. Άγχος και αγωνία για τα αδιέξοδα μιας φερέλπιδος νεολαίας, απογοήτευση, θλίψη και πόνος για τους αγκαθωτούς
διαδρόμους μιας λανθάνουσας νεότητας. Αλλά και οργή για την υποκρισία και την προδοσία. Ωστόσο, πίσω από τη φαινομενική απαισιοδοξία διακρίνεται ένας αισιόδοξος τόνος και μια επίμονη προσπάθεια για την αλλαγή που δεν έρχεται:
Στα ξημερώματα της ζωής μου
Οι κουρτίνες του ήταν κλειστές
Με λίγες μόνο χαραμάδες να μου χαμογελούν
Και τη Φωνή της Ποίησης να μου ψιθυρίζει κρυφά
Να μη σταματώ να ζωγραφίζω αγγέλους
να παλεύω τις αλυσίδες
κι ας μη σπάσουν ποτέ. (δεν ξέρω/δεν απαντώ)"
Ο Θανάσης Σίσκος, εκπαιδευτικός και Αντιπρόεδρος της Παιδαγωγικής Εταιρείας τόνισε την ιδιαίτερη χροιά του ποιητικού λόγου της Σοφίας, ο οποίος άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στις συμμετοχές της Σοφίας στην ποιητική βραδιά που κάθε καλοκαίρι διοργανώνει η Παιδαγωγική Εταιρεία. Η Κάκια Παυλίδου, εκπαιδευτικός και Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας έντυσε τα κείμενα με εικόνες και μουσικές, ζωντανεύοντας τα νοήματα με την υποκειμενική ματιά που πάντα φέρει ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ευχή όλων μας είναι να εμφανιστούν κι άλλοι νέοι λογοτέχνες, όπως η Σοφία Μιμιλίδου, στο πολιτιστικό προσκήνιο της πόλης μας και της ευρύτερης περιοχής, υψώνοντας το λόγο τους πιο πάνω από τα decibel του ψιθύρου που επικρατεί στα ανώνυμα πηγαδάκια συζητήσεων. Η εποχή, ο κόσμος και η ζωή μας έχει ανάγκη από σταθερή φωνή η οποία με θάρρος ακούγεται και, πολύ περισσότερο, έχει το θάρρος να αγωνιστεί για να αλλάξουν τα όσα καταγγέλλει.
