Μέσα στην καθημερινότητα αυτής της πόλης κινούνται άνθρωποι χαρισματικοί, που αθόρυβα καταθέτουν έλα λιθαράκι της σκέψης και της πράξης τους δίνοντας ένα θετικό παράδειγμα ζωής. Κάποιες φορές αρκεί μία μόνο λέξη. Άλλες, χρειάζεται ένα ολόκληρο ποίημα. Κι άλλες πάλι, ένα βιβλίο γεμάτο εμπειρίες ζωής.
Είμαστε τυχεροί που δίπλα μας ζουν τέτοιοι άνθρωποι και το χρωστάμε στον εαυτό μας να μάθουμε να τους «διαβάζουμε», ώστε να αντλήσουμε όλη την ποίηση που πηγάζει από την ψυχή τους.
Το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου ο Σύλλογος Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας σε συνεργασία με τις εκδόσεις ΣΑΜΠΟΣ και τη ΔΕΚΕΠΑΠ παρουσίασαν την 6η ποιητική συλλογή της κυρίας Δέσποινας Πένογλου "Ανεξίτηλα Χνάρια Ζωής".
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο δήμαρχος Πέλλας κ. Γρηγόρης Στάμκος και ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Χρήστος Πασσαλής.
Στη γεμάτη Αίθουσα Εκδηλώσεων του Δημοτικού Μεγάρου του Δήμου Πέλλας η Κατερίνα Ευσταθίου προσέγγισε τη γραφή της Δέσποινας Πένογλου αναφέροντας:
«…σε όλα τα ποιήματά της οι τίτλοι είναι δηλωτικοί. Ξεκάθαρα υποδεικνύουν το περιεχόμενό τους και προετοιμάζουν τον αναγνώστη γι’ αυτό. Τίτλοι, όπως η «Η αλήθεια», «Η ευγένεια» ή «Η Αρετή», παραπέμπουν σε ποιήματα στα οποία η δημιουργός, ολοφάνερα εμπνευσμένη από την εμπειρία της και έχοντας εμπεδώσει τα διδάγματά της, αγωνιά για την σπανιότητα των ηθικών αυτών αξιών και συμβουλεύει ή παροτρύνει τους αναγνώστες της να τις διατηρήσουν, να τις διασώσουν ή να προσπαθήσουν να τις αποκτήσουν, αν δεν έχουν καταφέρει να τις έχουν ήδη κάνει κτήμα τους. Από την άλλη, στα ποιήματά της «Η Κακία», «Το Άδικο», «Η Ασωτία», «Ο Φθόνος», «Η Κατάκριση», «Το μίσος», κραυγάζει με αγωνία τις ανησυχίες της για την κυριαρχία τους στις σχέσεις αλλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Και φαίνεται ότι πονάει η κυρία Δέσποινα κάθε φορά που διαπιστώνει τη διαβρωτική επίδρασή τους στην ανθρώπινη φύση. Μάλιστα, σε κάποια ποιήματά της ο αναγνώστης νιώθει τόσο έντονη την επιθυμία της να πολεμήσει τη διαφθορά, τα πάθη και τις αδυναμίες μας, ώστε μπορεί να παρομοιάσει την προσπάθεια και το ζήλο της με την φροντίδα που ο μερακλής κηπουρός ξεριζώνει τα ζιζάνια από τον όμορφο κήπο του, για να αναδειχθούν με όλα τα αρώματα και τα χρώματά τους τα θαλερά φυτά και τα λουλούδια του φροντισμένου κήπου του και να ευφρανθεί η ψυχή του. Νομίζω ότι πιο πολύ για αυτό λυπάται η ποιήτριά μας, για το ότι δηλαδή εμποδίζεται να φανερωθεί όλη η ομορφιά του μυαλού και της ψυχής της μεγαλειώδους ως προς τις δυνατότητες, τουλάχιστον, ανθρώπινης φύσης μας.
…
Το ποιητικό έργο της Δέσποινας Πένογλου βρίσκεται ανάμεσα στην παράδοση και στην μοντέρνα ελεύθερη έκφραση. Το μεγαλύτερο μέρος του κινείται στο πλαίσιο του παραδοσιακού λυρισμού, μπολιασμένο με ρεαλιστικά στοιχεία, χωρίς να τηρούνται οι κανόνες του μετρικού στίχου και της ομοιοκαταληξίας. Πότε λυρική πότε ρεαλιστική η ποίησή της εμφανίζεται ταυτόχρονα προσγειωμένη και αναπτερωμένη, μ’ έναν τόνο διδακτισμού και τονισμένο στα περισσότερα σημεία τον κοινωνικό της χαρακτήρα.
Οπωσδήποτε, η Δέσποινα είναι ποιήτρια με αναμφισβήτητη προσωπική στάση διαθέτει απλότητα και ειλικρίνεια, μένοντας πιστή σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο της ποίημα. Στραμμένη απόλυτα προς τη ζωή, η ποίησή της αποτελεί μέρος των αισθημάτων, των διαθέσεων και των προσωπικών της καταστάσεων. Γιατί η Πένογλου γράφει τα ποιήματά της όπως ακριβώς και το ατομικό της ημερολόγιο. Η μεταστοιχείωση γίνεται αυτόματα και πηγαία. Και το βιωματικό στοιχείο, χωρίς να υποστεί διαφοροποιήσεις, ώσπου να φτάσει στο ποίημα, γι’ αυτήν έκφραση σημαίνει κατ’ ευθείαν μεταγραφή των γεγονότων του συναισθηματικού της κόσμου στην ποιητική γλώσσα, με όλες τις υπερβολές, που της υπαγορεύει η ρομαντική και ευαίσθητη φύση της. Για αυτό και οι επιδράσεις στο έργο της εμφανίζονται μάλλον περιορισμένες και τυχαίες, και είναι πιο πολύ επιδράσεις ζωής και γενικών τάσεων παρά συγκεκριμένων λόγιων πηγών, παρά λόγιων τάσεων.
Kινείται ολόκληρη στην περιοχή του συναισθήματος και του αισθήματος της ευθύνης, συνήθως γύρω από τα δυο βασικά μοτίβα, της αξίας της ηθικής ζωής και της απαλλαγής από τις αδυναμίες και τα πάθη μας. Πληθωρική από την αρχή σε συναισθηματισμούς, σε τρυφερότητα και γυναικεία ευαισθησία, με χαλαρή συνήθως τεχνική και με αυτοσχεδιαστική ευχέρεια, με πάθος και παλμό φωνής, εκφράζει με αυθορμητισμό τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Έχει δική της αποκλειστικά φωνή και μέσα από αυτήν γινόμαστε κοινωνοί των εμπειριών της, των ιερών και των οσίων της, όσων δηλαδή έδωσαν φωνή στην εσωτερική της φλόγα.»
Την εκδήλωση έντυσε μουσικά το μελοποιημένο ποίημα της συλλογής «Τροχός η ζωή μας». Το ποίημα μελοποίησε ο Αντώνης Παπαδόπουλος και τραγούδησαν οι: Σοφία Τσίνογλου, Μάρθα Χατζηλιάδου, Ελένη Μελετιάδου και Ευγενία Ζαμπάογλου. Με κιθάρα συνόδευσε ο Χρήστος Ευθυμιάδης και με βιολί η Ευαγγελία Χατζηπέτρου.
Τις απαγγελίες των ποιημάτων ανέλαβε η ίδια η Δέσποινα Πένογλου που με την εσωτερική της -κυρίως- χροιά μας μετάγγισε την αλήθεια της.
Το δεύτερο βήμα μιας απόπειρας συγγραφής είναι να βρεθούν μάτια αναγνωστών που συνδέουν το βλέμμα τους άμεσα με την Ψυχή, δε διαβάζεται αλλιώς η ποίηση, και να προεκτείνουν τις λέξεις στην καθημερινή Πράξη Ζωής. Εκεί όπου δικαιώνεται το Ποίημα.
