Έφη,
Την Παρασκευή,
περπατώντας προς το Εργατικό Κέντρο Γιαννιτσών όπου και θα μιλούσες,
είδα ακροβολισμένους αστυνομικούς να επιτηρούν το χώρο.
Ενθυμούμενος ανάλογο
σκηνικό στο μνημόσυνο της κ. Νιζαμίδου, σκέφτηκα πως είναι ειρωνεία της
ιστορίας, εμείς που ειχαμε σε όλη μας τη ζωή βαθειά πίστη στην ελευθερία
του λόγου, να χρειαζόμαστε προστασία προκειμένου
να εκφραστούμε και να παρακολουθήσουμε μια πολιτική ομιλία ή ένα
πολιτικό μνημόσυνο.
Είναι όμως σημάδια των καιρών αυτά.
Η αγριότητα των
ανθρώπων του μεσαίωνα η οποία επιστρέφει καλπάζουσα, είναι σημάδι πως
οι δυνάμεις του διαφωτισμού και της αναγέννησης υποχωρούν μπροστά στην
ασυδοσία του τηλεοπτικού ή διαδικτυακού «δικαίου»,
όπως αυτό διαμορφώνεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του καπιταλισμού και
του νεοφιλελευθερισμού, με τα άπειρα μέσα που διαθέτουν.
Άκουσα με προσοχή την ομιλία σου.
Είναι αλήθεια πως, παρ’ ότι από τότε που γνώρισα τον εαυτό μου πάντα ήμουν αριστερός, ποτέ δεν ανήκα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τον ψήφισα μια φορά
τον Φεβρουάριο του 2015 αλλά στις επόμενες εκλογές του φθινοπώρου του
2015 επέλεξα να στηρίξω άλλο κόμμα της αριστεράς.
Έκτοτε παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα πολιτικά πράγματα.
Βλέπω τον καλπάζοντα
κανιβαλισμό να ανθεί, πρωτίστως πάνω στο όχημα της άγνοιας, του
φανατισμού, της μισαλλοδοξίας και της εντέχνως καλλιεργημενης «πολιτικής
ορθότητας της ύβρεως». Αυτής της «πολιτικής ορθότητας»
που υποθάλπει και νομιμοποιεί ακραίες συμπεριφορές, απειλητικές
διαθέσεις και προσωπικές χυδαίες επιθέσεις.
Βλέπω την ουσία του
πολιτικού γίγνεσθαι να υποχωρεί μπροστά στην ασύμμετρη απειλή της
αναβάθμισης της πολιτικής χειραγώγησης, σε πολιτική κανονικότητα.
Βλέπω την ανθρωπιά να υποχωρεί και να συνηθίζει στη βαρβαρότητα.
Βλέπω αυτούς που
ανερυθρίαστα και χωρίς κανένα δισταγμό κατέστρεψαν οικονομικά, ηθικά και
ψυχολογικά μεγάλα τμήματα του λαού, να επανακάμπτουν με την ίδια
ατζέντα, τεχνηέντως καλυμμένη με γλωσσικούς νεολογισμούς,
επικοινωνιακά τεχνάσματα, στοχευμένες επιθέσεις, παραπλανητικές
μεθοδεύσεις και έωλους στατιστικούς πειθαναγκασμούς.
Βλέπω τον πολιτικό
πολιτισμό να καταρρέει μπροστά στο μικροπολιτικό όφελος, τη χυδαιότητα
των χειριστικών συμπεριφορών, την καλλιέργεια κλίματος διχασμού και τη
στοχευμένη μετακίνηση μεγάλων τμημάτων του λαού
σε ακροδεξιές θέσεις, επί σκοπώ συγκυριακής και προσωρινής πολιτικής
εκμετάλλευσης και πληρους αδιαφορίας για τις μελλοντικές συνέπειες των
επιλογών αυτών.
Βλέπω τέλος την ηθική
νομιμοποίηση της χειροδικίας ως μέσο επίλυσης πολιτικών διαφορών, η
οποία δυστυχώς, υποθάλπεται αδίστακτα από μικροπαραγοντίσκους οι οποίοι
είναι ακατάλληλοι ακόμη και για συνοικιάρχες.
Σε άκουσα με προσοχή
να μιλάς για τη θεσμοθέτηση της δωρεάν πρόσβασης στη δημόσια υγεία των
ανασφάλιστων και θυμήθηκα τη ανακούφισή μου από τη διαρκή αγωνία που
είχα παλιότερα, για το τι θα γινόταν αν συνέβαινε
κάτι με την υγεία ανασφάλιστων μελών στενής συγγενικής μου οικογένειας.
Αγωνία που σήμερα δεν υπάρχει αφού είναι δυνατή η δωρεάν πρόσβασή τους
στο δημόσιο σύστημα υγείας.
Σε ακουσα με προσοχή
να μιλάς για το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης που νομοθετήσατε και
πέρασαν από μπροστά μου όλα τα πρόσωπα των γνωστών και φίλων μου που η
ανέχεια είχε σκληρύνει και αγριέψει τα χαρακτηριστικά
τους. Τώρα τους βλέπω μερικώς καθησυχασμένους, μέσα στη βεβαιότητα
της ελάχιστης αλλά σταθερής αυτής κοινωνικής παροχής που τους επιτρέπει
να καλύπτουν βασικές κοινωνικές τους ανάγκες.
Σε άκουσα με προσοχή
να μιλάς για τον εκσυγχρονισμό του ασφαλιστικού συστήματος και είπα
«εδώ Έφη θα τα χαλάσουμε». Βλέπεις έχω σοβαρές εκκρεμότητες και
αντιρρήσεις για ορισμένες ρυθμίσεις του ασφαλιστικού.
Ετοιμάστηκα μάλιστα να σου κάνω και σκληρές ερωτήσεις.
Ύστερα όμως σε άκουσα
να μιλάς για τις συντάξεις χηρείας και την επαναφορά τους στο 70% αυτής
των θανόντων, ταυτόχρονα με την άρση της προσωρινότητας της καταβολής
τους για τις κάτω από ένα όριο ηλικίας χήρες.
Εκεί προβληματίστηκα.
Σκέφτηκα πως εγώ έχω ένα ικανοποιητικό εισόδημα ως συνταξιούχος και δεν
κινδυνεύει η επιβίωσή μου. Πως ναι μεν είναι άδικες κάποιες ρυθμίσεις
που αφορούν τα συνταξιοδοτικά μου, αλλά αν
θέλω να είμαι συνεπής με τις κοινωνικές μου ευαισθησίες και την
αριστερή μου συνείδηση, θα πρέπει να δεχτώ πως, δεδομένων των σημερινών
ακραίων οικονομικών δυσχερειών, το να βάζεις σε προτεραιότητα τις
ευπαθέστερες κοινωνικές ομάδες αποτελεί τίτλο κοινωνικής
ηθικής. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτός ο τίτλος ανήκει σ’ εσένα.
Ας ερωτηθούν οι
άνεργοι που δεν είχαν να πληρώσουν το δάνειο της εργατικής κατοικίας
τους και λυτρώθηκαν με τη σύγχρονη σεισάχθεια σου.
Ας ερωτηθούν όσοι
αντίκρυσαν το άγριο πρόσωπο των αντικοινωνικών μέτρων που πήραν οι
προηγούμενες κυβερνήσεις και τώρα δέχονται τη θαλπωρή των μέτρων
κοινωνικής προστασίας που εσύ θεσμοθετησες.
Αν ήταν στο χέρι σου ξέρω πως θα το πήγαινες ακόμη πιο μακρυά.
Ακόμη θυμάμαι τη
σθεναρή προσπάθεια που έκανες να περάσεις σε νομοσχέδιο, την ευθύνη των
επιχειρηματιών με την προσωπική και όχι μόνο με την εταιρική τους
περιουσία, έναντι των απλήρωτων εργαζομένων, γεγονός
που ναι μεν δεν τελεσφόρησε λόγω άρνησης των δανειστών, αλλά αποτελεί
σοβαρότατη ένδειξη ηθικού πολιτικού προσανατολισμού.
Ακριβώς την ώρα που
όλοι υμνούν την ελέυθερη αγορά δηλαδή την ασυδοσία του κεφαλαίου, πήρες
δημόσια και σαφέστατη θέση κατ’ επανάληψη, υπέρ των εργαζομένων και
εναντίον των «επιχειρηματιών» που συνεργούν φανερά
στη θεσμοθέτηση της σύγχρονης δουλείας.
Δεν αβαντάρω τον
ΣΥΡΙΖΑ ούτε έχω πρόθεση να σε κολακέψω. Βλέπεις δε μιλάω για όλα τα
υπόλοιπα θέματα που έθιξες, ως επιτεύγματα της παρούσας κυβέρνησης.
Μιλάω μόνο για τα θέματα που έκαιγαν τους ανθρώπους της
διπλανής πόρτας. Τους ανθρώπους που η κρίση και οι πολιτικές επιλογές
των προηγούμενων κυβερνήσεων έριξε στην ανέχεια και την αναξιοπρέπεια.
Πολύς κόσμος λέει πως η
αριστερά, με τις επιλογές της, έχασε το ηθικό πλεονέκτημα κι αυτό είναι
θέμα προς συζήτηση όταν το ισχυρίζονται αριστεροί.
Δεν δικαιούνται όμως
να το ισχυρίζονται αυτοί που στο παρελθόν ως κυβέρνηση, αντί να
υποστηρίξουν ευρείες κοινωνικές ομάδες, αμβλύνοντας τις κοινωνικές
ανισότητες, υποστήριξαν κατ’ επανάληψη μεγάλα και μικρά
επιχειρηματικά συμφέροντα.
Από πολιτική επιλογή και όχι από ανάγκη.
Αυτοί είναι καταδικασμένοι στη συνείδησή μου οριστικά.
Ξέρω πως σήμερα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και οι επιλογές περιορισμένες.
Όσον αφορά εσένα όμως
και το υπουργείο εργασίας που ηγείσαι, το ηθικό πλεονέκτημα της
αριστεράς είναι ζωντανό και συνεχίζει να δρά καταλυτικά διατηρώντας την
ελπίδα πως, σ’ έναν κόσμο που όλα καταρρέουν, τίποτα
δε χάθηκε.
Ειλικρινά είναι μεγάλη μου τιμή που είμαι ο νονός σου.-
Γιώργος Ν. Ατματζίδης
