« Νιλουφέρ» από τις εκδόσεις Ιωλκός. Ένα μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιγράφει τη ζωή των Ελλήνων της Μ. Ασίας και την καθημερινότητάτους αλλά και το οδυνηρό πέρασμά τους στην μητέρα Ελλάδα με το πλοίο Νιλουφέρ.
Η βραδιά είχε από όλα: Γεύση Μ. Ασίας, γεύση προσφυγιάς, γεύση νοσταλγίας αλλά και ελπίδας. Μαζί με όλες αυτές τις γεύσεις και γεύση ποντιακών εδεσμάτων από τα χέρια της Θεανώς Ζουρνατζίδου και της Κάκιας Παυλίδου . Η εκδήλωση ξεκίνησε με ένα σύντομο χαιρετισμό από την πρόεδρο του Συλλόγου μας (Φίλων Βιβλίου Ν. Πέλλας) Αικατερίνη Μαυρογονάτου η οποία μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην ευκαιρία που μας δίνεται μέσα από την γνωριμία από αυτό το μυθιστόρημα να κάνουμε παραλληλισμούς με τη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά και να μεταλαμπαδεύσουμε τις μνήμες του παρελθόντος στις γενιές του μέλλοντος αφού λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Ακολούθησε ένα σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα από την Κάκια Παυλίδου και στη συνέχεια η Βούλα Αργυράκη με τον δικό της μοναδικό τρόπο διάβασε αποσπάσματα από το μυθιστόρημα. Το βίντεο που σχετιζόταν με την Μικρασιατική καταστροφή άφησε τους θεατές σιωπηλούς και με ένα γιατί για τα όσα έζησαν οι Έλληνες της Μ. Ασίας. Στη συνέχεια το λόγο πήρε η πρόεδρος του Ποντιακού Συλλόγου Κρύας Βρύσης Σοφία Τσεσμετζίδου που αναφέρθηκε στην γενοκτονία των Ποντίων. Πιο συγκεκριμένα η πρόεδρος είπε πως: «Εμείς ως άμεσοι απόγονοι των θυμάτων της γενοκτονίας δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι αγνοούμε την ιστορία μας. Δεν ξεχνούμε και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Αυτό μας ζητούν οι χιλιάδες τρομαγμένες ψυχές, αλειτούργητων και άταφων προγόνων μας.» Ο Γιώτης Σπυριδόπουλος με τη λίρα του συνόδευσε την Μαρία Ηρωίδου στο τραγούδι «Μαυροθάλλασσας Ψύα» ενώ η χορευτική ομάδα του Ποντιακού Συλλόγου Κρύας Βρύσης «Αλέξανδρος Υψηλάντης» με τη συνοδεία του αγαπημένου μας Ηρακλή Χατζηπαναγιωτίδη στο νταούλι μας ταξίδεψε στο οδοιπορικό ενός ξεριζωμού . Η Θεανώ Ζουρνατζίδου παρουσίασε το μυθιστόρημα του Νίκου Καλατζόπουλου «Νιλουφέρ» μέσα από τη δική της ματιά όπου μεταξύ άλλων αναφέρει πως …«Κατά την αφήγηση της διαδρομής των ηρώων του, ο συγγραφέας εστιάζει στα ιστορικά γεγονότα των εποχών στις οποίες έζησαν αυτά διαχρονικά και τις συνέπειες που είχαν αυτά τα γεγονότα στον μικρόκοσμο των πρωταγωνιστών Σημαδεύοντας τη ζωή τους: από την συνθήκη των Σεβρών , τον εθνικό διχασμό , την συνθήκη της Λωζάννης στην Κατοχή και την Αντίσταση , στα χρόνια του εμφυλίου, τα Σεπτέμβριο του 1955 στην Κωνσταντινούπολη ,την 7ετια της χούντας στη Ελλάδα και φτάνει σχεδόν ως το σήμερα. Οι πρόσφυγες , αυτοί της πρώτης γενιάς είχαν μέχρι τέλος της ζωής τους την ελπίδα ότι κάποτε θα γύριζαν στην πατρίδα τους. Οι της δεύτερης γενιάς προσδοκούσαν σε μια καλύτερη ζωή στο νέο τόπο που γεννήθηκαν.
Ενώ της τρίτης γενιάς να επισκεφτούν τους τόπους γέννησης των παππούδων τους, κάπως έτσι με το ταξίδι του συγγραφέα στην πατρογονική γη τη περιπλάνηση στα χωριά της
Βιθυνίας οι εντυπώσεις αλλά μια απρόσμενη εξέλιξη ολοκληρώνετε το ταξίδι του ΝΙΛΟΥΦΕΡ …. που για τον συγγραφέα φέρνει μια νέα αρχή γιατί κάπου εκεί συνειδητοποίησε ότι «ο συνοικισμός» ήταν μια λέξη που δεν είχε βγει από το λεξιλόγιο του, αλλά διαπίστωσε ότι είχε απογυμνωθεί σίγα – σιγά από ότι κουβαλούσε και ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ άρχισε να ενεργοποιεί σημεία του εγκέφαλου και της ψυχής του. Είδε Σιγά σιγά ότι άρχισαν να φεύγουν όλοι της πρώτης γενιάς ! Δεσμεύτηκε λοιπόν να σκεφτεί τρόπους να διαφυλάξει ο ίδιος αυτές τις μνήμες και να τις μεταδώσει στις επόμενες γενιές Ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να κάνει ….. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ !» Το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου Στραντζαλιωτών συμπλήρωσε χορευτικά το οδοιπορικό των προσφύγων με αγαπημένα ακούσματα και τέλος ο λόγος δόθηκε στον συγγραφέα για να μιλήσει για το έργο του ο οποίος μεταξύ άλλων είπε: « Γιατί το έγραψα αυτό το βιβλίο ? Γιατί το είχα εγώ προσωπικά ανάγκη !!!... … Ήθελα κάποτε αυτά που είχα ακούσει, ζήσει, μάθει , να τα γράψω , να τα κρατήσω για μένα …για τα παιδιά μου ….για τα εγγόνια μου…. γιατί μεγαλώνοντας διαπίστωνα ότι αυτός ο κόσμος σιγά – σιγά έφευγε… Φιλοδοξία μου ήταν να μην κάνω ένα συνηθισμένο εθνολαϊκίστικο μελόδραμα…αλλά να προσεγγίσω διαλεκτικά τα γεγονότα… χωρίς ίχνος ρεβανσισμού και μισαλλοδοξίας…. Να βάλω έντονα και με σαφήνεια την δική μου άποψη στο αφήγημα και τον επίλογο» Ευχαριστούμε όλους όσους με τον δικό τους τρόπο συμμετείχαν στην εκδήλωση και ιδιαίτερα την αντιπρόεδρο του Συλλόγου μας Μόιρα Τριανταφύλλου για το πλούσιο φωτογραφικό της υλικό!
